петак, 4. април 2014.

Осамнаест цветова за Милицу




Пре петнаест пролећа осмехнула се трешња,
Усред безумног доказивања ко је јачи, а ко луђи,
Да својим цветовима прослави живот,
У пркос онима што презреше и свој и туђи.

И на тој трешњи беше један пупољак бели,
Пун веселих питања, жељан живота и љубави.
Насилник што због “вишег циља” у тихи воћњак провали,
Одломи га, каже случајно, и поред дрвета остави.

Овог пролећа имала би осамнаест лета,
Бирајући матурску хаљину најлепших латица 
журила да своје изборе кује,
Јаблани би чежњиво гледали како млада цвета,
А она радовала животу правећи се да то не примећује!

Колатерална штета кажу кад се ради о туђој деци,
Далеко од очију далеко од срца, па жмуре лоши,
Да не полуде од погледа своје деце,
Када се са посла врате кући, и затекну их на ноши.

Помози цвете да земља за ново цвеће буде боља,
Освета твоја нек опроштај буде;
Да се поново у пролеће добротом твојом забеле поља, 
Да лепота твоја пробуди Човека у човеку, 
и у људима Људе.